|
اشعار زیبا اشعاری که اِک رو بفهمی میدونی معنیش رو
| ||||||||||||||||
|
لینک دوستان
|
عشق و منطق دو شروریست که بر من دادی عقل و منطق دو غروریست که میدان دادم عشق را حوصله خط و حسابی که نبود عقل را سلسله مهر و محبت که نشد من که باید بکنم این دو شرور در یک دام تا شوم راهی یک میکده ای در یک بام کز در آن مست و خماری بشوم از منطق که چرا خلق شدم در پی عشق ناطق ناطقا فاش کن این راز که دل نکشد درد خماری و ضعفی ز گل هرچه اندیشه کنم عقلم و منطق گوید کتبش است رهی باز که دل می جوید هرچه احساس کنم قلبم و عشقم گوید علی هست بنده خالص که خدا می بوید بنفس پس تو ببوی ای صادق منطق و عشق و علی و کتبش با ناطق
از همان روزی که دست حضرت قابیل گشت آلوده به خون حضرت هابیل از همان روزی که فرزندان آدم زهر تلخ دشمنی در خون شان جوشید آدمیت مرد گرچه آدم زنده بود از همان روزی که یوسف را برادرها به چاه انداختند از همان روزی که با شلاق و خون دیوار چین را ساختند آدمیت مرده بود بعد دنیا هی پر از آدم شد و این آسیاب گشت و گشت قرنها از مرگ آدم هم گذشت ای دریغ آدمیت برنگشت قرن ما روزگار مرگ انسانیت است سینه دنیا ز خوبی ها تهی است صحبت از آزادگی پاکی مروت ابلهی است صحبت از موسی و عیسی و محمد نابجاست قرن موسی چمبه هاست روزگار مرگ انسانیت است من که از پژمردن یک شاخه گل از نگاه ساکت یک کودک بیمار از فغان یک قناری در قفس از غم یک مرد در زنجیر حتی قاتلی بر دار اشک در چشمان و بغضم در گلوست وندرین ایام زهرم در پیاله زهر مارم در سبوست مرگ او را از کجا باور کنم صحبت از پژمردن یک برگ نیست وای جنگل را بیابان میکنند دست خون آلود را در پیش چشم خلق پنهان میکنند هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا آنچه این نامردان با جان انسان میکنند صحبت از پژمردن یک برگ نیست فرض کن مرگ قناری در قفس هم مرگ نیست فرض کن یک شاخه گل هم در جهان هرگز نرست فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست در کویری سوت و کور در میان مردمی با این مصیبت ها صبور صحبت از مرگ محبت مرگ عشق گفتگو از مرگ انسانیت است
فریدون مشیری در جهان هرگز مشو مدیون احساس کسی تا نباشد رایگان مهرت گروگان کسی گوهر دل را مزن بر سنگ هر ناقابلی صبر کن پیدا شود گوهر شناس قابلی
شاعر : خودش ؟ دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت با من راه نشین باده مستانه زدند آسمان بار امانت نتوانست کشید قرعه کار به نام من دیوانه زدند جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند شکر ایزد که میان من و او صلح افتاد صوفیان رقص کنان ساغر شکرانه زدند آتش آن نیست که از شعله او خندد شمع آتش آن است که در خرمن پروانه زدند کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند
وای چه خسته می کند تنگی این قفس مرا پیر شدم نکرد از این رنج و شکنجه بس مرا تا هستم ای رفیق ندانی که کیستم
شهریار ( حافظ خودم) در وصل هم ز عشق تو ای گل ، در آتشم عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم
با عقل آب عشق به یک جو نمی رود بیچاره من که ساخته از آب و آتشم
دیشب سرم به بالش ناز وصال و ، باز صبحست و سیل اشک ، به خون شسته بالشم
پروانه را شکایتی از جور شمع نیست عمریست در هوای تو می سوزم و خوشم
خلقم به روی زرد بخندند و باک نیست شاهد شو ای شرار محبت که بی غشم
باور مکن که طعنه ی طوفان روزگار جز در هوای زلف تو دارد مشوشم
سروی شدم به دولت آزادگی که سر با کس فرو نیاورد این طبع سرکشم
دارم چو شمع سرّ غمش بر سر زبان لب می گزد چو غنچه ی خندان که خامشم
هر شب چو ماهتاب به بالین من بتاب ای آفتاب دلکش و ماه پری وشم
لب بر لبم بنه بنوازش دمی چو نی تا بشنوی نوای غزلهای دلکشم
ساز صبا به ناله شبی گفت شهریار این کار تست من همه جور تو می کشم
من پذیرفتم شکست خویش را پند های عقل دوراندیش را من پذیرفتم که عشق افسانه است این دل پر درد من دیوانه است می روم شاید فراموشت کنم با فراموشی هم آغوشت کنم
می روم از رفتنم تو شاد باش از عذاب دید نم آزاد باش گرچه تو تنها ترازمن می روی آرزو دارم ولی عاشق شوی آرزو دارم بفهمی درد را تندی برخوردهای سرد را مرده ام در کوچه های بی کسی حرف قلبم را نمی فهمد کسی عاقبت خاکسترم را باد برد بهترین یارم مرا از یاد برد
شاعر : خودش ؟
تا کجا تیر غمت این دل زارم بدَرَد روی بنما که رخت هوش ز عقلم ببرد روز و شب این دل من سخت پریشان تو است هست گریان وین دو چشمم دگر آن سویم رفت
. . . ادامه وابسته به نظرات
خسته شد بس که دلم پستی این دهر بدید در پی بی خردی ها قلب را قهر درید مونسی نیست بر این بی کسی و تنهایی دشمنان است فراوان پی همدم داری هیچ کس همره و همیار کس دیگر نیست ما چه کردیم زخود اسم شرف بر ما نیست . . . ادامه وابسته به نظرات
بپوس ای دل تو تنهایی کزین عالم چه می خواهی زهرکس طالب عشقی دگر بس کن تو بیماری از اول هم ز این دنیا تو تنها آمدی ای جان چه می پنداری ای مجنون تو تنهایی در این زندان جفای یار و یاران را به دل گفتم کز عادت کن شکست دل از عشقم را به خود گفتم که عادت ده به جز صبر و شکیبایی نفهمیدم ز تو چرخک
. . . . ادامه وابسته به نظرات
زدم بُ هت و بریدم دست از زیباییت ای یار بزن آتش بر این جانم که من نالایقم ای نار کزین بخشش که شامل شد بر احوال سیه روزم اگر دانم نمی گنجم بر این لایم که می سوزم عجب لطفی ,چه رحمنی پی معشوقه می گردم درون دل نشستست او و من بیگانه می گردم . . . وابسته به درخواست
در میان مخمصه تنها کس و قادر تویی در پی خوشحالی و خوشبختیم , رفته از خاطر تویی گر که روزی روزیم افزود بی شکر و سپاس باز روزی روزیم پس رفت , پس عامل تویی . . . ادامه وابسته به درخواست
پیر صیاد بیا تا که شوم دریا دل نه که این قطره بی جان که شوم وا از گل بطلب رای ز ایزد که دهد دستوری قطع کن دست من از تن تا شوم مستوری مست و دل داده ی یارم به وصالم برسان . . . . . ادامه وابسته به درخواست شما
ساقیا حد ز میان بردی از مست فراوان کردی دل آکنده ما را نام , آدم کردی آدم آن است که از فیض خدا بو ببرد نه که ابلیس شود فیض و دلش را ببرد ساقیا نوبت ما ساغر خود بشکستی تا شود بند وجودم دل می بشکستی . . بقیه وابسته به درخواست
بس کن ای دل بر فریب خود مدار واقع بین باش و به رویا پا مزار گرمی این زندگی در حال توست ماضی و آینده را باید که شست شاد باش و غم مخور در این دیار چون که محصور ی بدان در این زمان . . . ادامه اگه درخواست بدین
آه ای دل که می دانستم وای ای عشق که می بایستم خلقتم تا به عزل یاد تو باد در اول پایه ی معشوقه که می پایستم پایه ای بهر تو و این دل من بهر کجا پایه ام لنگ شدو وای نمیدانستم . . . هر که آمد در این بحر نباید نالید هرکه نالید بدان بر سر موجش بارید وای روزی که در این بحر شود زلزله ای هرکه ناخواسته باید بکند ولوله ای عاشقی خواست که گر عشق خود اثبات کند هرکه معشوقه ی اوست دار مکافات برد غرق باید بکن ......... . . . ادامه وابسته به نظرات
در دياري كه در او نيست كسي يار كسي
آخرش محنت جانكاه به چاه اندازد
سودش اين بس كه به هيچش بفروشند چو من
سود بازار محبت همه آه سرد است
غير آزار نديدم چو گرفتارم ديد
تا شدم خار تو رشكم به غزيزان آيد
آنكه خاطرهوس عشق ووفا دارد از او
لطف حق يار كسي باد كه در دوره ما
گر كسي را نفكنديم بسر سايه چو گل شهريارا سر من زير پس كاخ ستم
وای روزی گر بدانی آن کست هم کس نبود هم نفس با تو نبود و در غمت هم ره نبود این همه بی حاصلی در زندگی بهر چه است من که گویم در پی ما هیچ ایثاری نبود وای گر دل تو بدانی کی رفیقت دشمن است تکیه گاه تو نبود و چشم در مغزت نبود زان که دید او , در قفس افتاده ای دررا ببست صید او گشتی و از صیادیش حرفی نبود من که ماندم در عجب از بیکسیِ تو دلم کاش می شد بِشکنی و بطن تو غوغا نبود چند روئت دارد این ها ای دل رسوای من در میان آنهمه , یک رنگی ای در پی نبود زان پریدم قبل از آنکه در قفس افتاده ام پس توکل بر خدا کن همدمی بر ما نبود آنهمه حرف و حدیثش پس کجا آخر برفت چون که بشناس ای تو صادق جز خدا همدم نبود
واي روزي كه در آن دل بخورد هي افسوس غم دل بارگي بند سخن هي افسوس كه چرا در پي بي معرفتي دگران هي كنم موعزه داد زنم كي افسوس دل بيچاره تو در فكر چه و او به كجا تو بمان در پي اين محفل مضحك افسوس . . . ادامه در نظرات
بار الهی هرچه آید به سرم حق من است حق من پرت شدن در خفن است با دلت هرچه که کردم تو ببخش بخشش از توست که دل در کفن است جسم بی روح مرا آب بده آب تو باعث گرمی گل است یاد روزم که تو بر من گفتی عاشقم باش که دریای دلت بحر من است . . . ادامه اگه نظر بدین
ما چون ز دری پای کشیدیم ، کشیدیم
این غزل از خودم نیست (شما هم امکان نداره تا حالا شنیده باشین )ولی بهترین شعر ی که تا حالا شنیدم اگه مفهوم این شعر رو فهمیدین در نظرات بنویسین تا یک پک هدیه از طرف من به شما ارسال شود. مفهوم چهار حرفی است
آنکه بشکست و فرو ریخت منم بار دگر سوخت از سوز غمت جان و تنم بار دگر مردم از حصرت دیدار خدایا سببی تا لب خویش به دان لب بزنم بار دگر ای صبا راه خود از کوچه معشوق انداز تا به گوشش برسانم سخنم بار دگر طبل در کوچه و بازار بکوبیدو بگویید که منم عاشق آن شاه صنم بار دگر دل به دریا زده آهنگ لبش می کردم دل به دریا بزنم یا نزنم بار دگر ساقیا باده بر این ساغر بشکسته بریز ور نه من ساغر خود می شکنم بار دگر خاطرم خوش کند آن خاطره صبح دمی گرچه من می شکنم اما حسنم (شاعر) باردگر یک هزلیات میزان برای کل مردم: خسته نباشند همه شاعران بس زدند حرف بر این ......ان حرف دلت دلت را به که گویی عزیز ........
مگسی را کشتم
نه به این جرم که حیوان پلیدیست، بد است ونه چون" نسبت سودش به ضرر یک به صد " است طفل معصوم به دور سر من میچرخید به خیالش قندم یا که چون اغذیه مشهورش، تا به آن حد گندم! ای دو صد نور به قبرش بارد مگس خوبی بود من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد مگسی را کشتم ...
يـ ــــــــک شبي مجــــنون نمازش را شکست |
امکانات وب
<-PollItems->
| ||||||||||||||
| [ طراحی : sadeqem ] [ Weblog Themes By : sadeq em ] Top of page | ||||||||||||||||
تبادل
لینک هوشمند
<-PollName->